top of page

CZYM SĄ SEMINARIA REDEMPTORIS MATER

W sytuacji, gdy całe narody o głębokich korzeniach chrześcijańskich, przede wszystkim w Europie, zaczynały porzucać wiarę i praktyki religijne, w latach 80-tych, wewnątrz charyzmatu Drogi Neokatechumenalnej, dojrzewa świadomość konieczności nowego doświadczenia misji. Liczne rodziny wyrażają swoją gotowość i zostają wysłane dając impuls “Nowej Ewangelizacji” krajów o starożytnej tradycji chrześcijańskiej, ale obecnie zsekularyzowanych.

DSC_2438.JPG

REDEMPTORIS MATER

Rodzi się w tym samym czasie potrzeba prezbiterów gotowych wyjechać z rodzinami, aby im towarzyszyć w misji. Dlatego w 1988 roku Jan Paweł II podejmuje decyzję, by założyć w Rzymie Diecezjalne Seminarium Misyjne, popierając inicjatorów Drogi Neokatechumenalnej – Kiko, Carmen i o. Mario, aby w ten sposób formować nowy rodzaj prezbitera: diecezjalnego i misyjnego.

Podążając za impulsem danym przez Ojca Świętego, w latach następnych powstają na całym świecie seminaria Redemptoris Mater. W 2020 ich liczba wzrosła do 124 rozsianych po całym świecie.

Seminaria te posiadają wspólne rysy:

DIECEZJALNY

Seminarium zostaje erygowane przez biskupa diecezjalnego i przygotowuje prezbiterów, którzy będą częścią lokalnego kleru. Przygotowanie jest jednak misyjne oraz międzynarodowe, aby odpowiedzieć na zachętę Soboru Watykańskiego II, który w Dekrecie o posłudze i życiu prezbiterów “Presbyterorum Ordinis” w punkcie 10 pisze: «Niech więc prezbiterzy pamiętają o tym, iż winna im leżeć na sercu troska o wszystkie Kościoły... Gdzie zaś domagałyby się tego racje apostolstwa, należy ułatwić nie tylko właściwe rozmieszczenie prezbiterów, ale także trzeba zorganizować specjalne dzieła duszpasterskie dla różnych grup społecznych, w niejednym regionie lub narodzie czy też w każdej części świata. W tym więc celu można z pożytkiem utworzyć seminaria międzynarodowe (...), do których dla wspólnego dobra Kościoła można przeznaczać lub inkardynować prezbiterów w sposób, który zostanie określony dla każdego z tych przedsięwzięć i zawsze z zachowaniem praw miejscowych ordynariuszy».

MIĘDZYNARODOWE I MISYJNE

To otwarcie na wszystkie Kościoły jest podstawowe w przygotowaniu do prezbiteratu. Seminarium gromadzi mężczyzn różnych narodowości, tworząc środowisko na wskroś katolickie, gdzie braterstwo w Chrystusie byłoby silniejsze od jakiegokolwiek nacjonalizmu czy rasizmu, przygotowując kapłanów gotowych dokądkolwiek Kościół ich pośle.

FORMACJA LUDZKA I DUCHOWNA

Innym charakterystycznym elementem jest formacja ludzka do wiary, która zakłada jako fundament udział każdego seminarzysty w Drodze Neokatechumenalnej w lokalnych wspólnotach. Przynależność do wspólnoty jest fundamentalne; to właśnie życie we wspólnocie prowadzi seminarzystów do wzrostu w wierze przez drogę ponownego odkrycia darów Chrztu świętego.

Jest to tym ważniejsze jeżeli wziąć pod uwagę fakt, że pierwsze powołanie jest nie do kapłaństwa czy do chrześcijańskiego małżeństwa, ale do świętości, która dojrzewa w doświadczeniu jedności, modlitwy, posłuszeństwa, odkrywając głęboki sens własnego życia. Wspólnota staje się miejscem, gdzie doświadcza się Kościoła jako Matki, która nie zostawia nikogo samego i która towarzyszy w każdym etapie życia.

bottom of page